Część raportu GUS dotycząca edukacji w Polsce (rozdział 3). Publikację przygotował zespół pracowników Ośrodka Statystyki Edukacji i Kapitału Ludzkiego Urzędu Statystycznego w Gdańsku.
Wszystkie informacje zawarte w publikacji prezentowane są według stanu organizacyjnego ustroju szkolnego regulowanego przez przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. 2016 poz. 1943,z późn. zm.) oraz zasad wdrażania nowego systemu edukacji, które reguluje ustawa z dnia 8 stycznia 1999 roku – Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego (Dz. U. z 1999, Nr 12, poz. 96 z późn. zm.).
Prezentowane dane o szkołach, z wyjątkiem liczb dotyczących absolwentów, podane są według stanu na dzień 30 września 2016 r. Dane o absolwentach dotyczą roku szkolnego 2015/2016. Liczbę absolwentów eksternów dołącza się do liczby absolwentów w szkołach dla dorosłych i policealnych.
Polscy czwartoklasiści są w czołówce światowej pod względem osiągnięć w czytaniu. Zdobyli 565 punktów i zajęli szóste miejsce wśród 50 krajów. Ponieważ siedem krajów (z europejskich: Irlandia, Irlandia Północna, Finlandia i Norwegia) ma wynik statystycznie nieodróżnialny od polskiego, można powiedzieć, że Polskę istotnie wyprzedziły tylko dwa kraje: Rosja i Singapur. Polscy czwartoklasiści radzą sobie równie dobrze z tekstami literackimi i użytkowymi. Polscy czwartoklasiści lepiej radzą sobie z interpretowaniem i ocenianiem tekstu niż z wyszukiwaniem informacji i bezpośrednim wnioskowaniem. W Polsce dziewczynki czytają lepiej niż chłopcy. Próg między klasą trzecią i czwartą motywuje uczniów do zdobywania wiedzy. Dzieci, które w 2012 r. poszły do szkoły jako sześciolatki, mają w klasie czwartej podobne osiągnięcia w czytaniu jak dzieci, które rozpoczęły naukę w wieku siedmiu lat.
Z badań przeprowadzonych przez Rzecznika Praw Dziecka w 2017 roku wynika, że ponad połowa Polaków akceptuje kary cielesne, uznając, że są takie sytuacje, w których trzeba dziecko uderzyć. Przemoc częściej stosują rodzice, którzy nie zdają sobie sprawy, że bicie jest niezgodne z prawem, sami doświadczali przemocy w dzieciństwie, są nisko wykształceni, pochodzą z małych miejscowości oraz starsi wiekiem.
Celem badań była analiza aktywności nastolatków w Internecie, edukacyjnej roli Internetu i urządzeń mobilnych, przyjmowanej przez nastolatki sieciowej tożsamości, ich zachowań, świadomości zagrożeń i sposobów reagowania na przemoc.
Raport zbiorczy z przebiegu debat „gwiaździstych” powstał z inicjatywy Ruchu Społecznego Obywatele dla Edukacji i przy współpracy Fundacji Edutank oraz pięciu polskich uczelni wyższych: Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, Instytutu Pedagogiki Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego, Wydziału Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Wydziału Nauk Społecznych, Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego.
Raport o zagrożeniach bezpieczeństwa i rozwoju dzieci w Polsce stworzyła Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę (dawniej Fundacja Dzieci Niczyje) pod patronatem Rzecznika Praw Dziecka. Problem krzywdzenia dzieci oraz obszary zagrożeń bezpieczeństwa i rozwoju dzieci są charakteryzowane w raporcie z wykorzystaniem dwóch kategorii danych: danych statystycznych i danych badawczych.
Na bazie diagnozy zagrożeń dzieciństwa opisywanych w raporcie zostały sformułowane rekomendacje adresowane do polskiego rządu i instytucji odpowiedzialnych za ochronę dzieci przed krzywdzeniem.
Specyfika gmin wiejskich wynika przede wszystkim z tego, że zadania oświatowe wykonywane są bardzo często przez jedną osobę, na której spoczywają także obowiązki związane ze sportem, kulturą, turystyką lub opieką społeczną. Problem pojawia się w sytuacji zatrudnienia nowego pracownika. Taki pracownik często szuka pomocy w innych wydziałach oświaty i swoją wiedzę musi uzupełniać samodzielnie. Zatem to właśnie pracownicy małych gmin wiejskich powinni zostać w sposób priorytetowy objęci wsparciem szkoleniowym.
Gminy miejskie i miejsko-wiejskie to typy samorządów, w których krzyżuje się wiele cech gmin typowo wiejskich oraz miast nieposiadających praw powiatu. Z jednej strony jest to zatem mniejszy poziom sformalizowania relacji, przez co duże znaczenie ma bezpośredni i osobisty kontakt. W związku z tym dużą wagę przykłada się do rozwoju kompetencji społecznych. Pracownicy urzędów dużą wagę przykładają do możliwości budowania kontaktów z osobami pracującymi w innych urzędach na terenie kraju. Chętnie wymieniają się informacjami i dobrymi praktykami pomiędzy sobą. Opisana wymiana doświadczeń odbywa się głównie pomiędzy pracownikami operacyjnymi, rzadziej w przypadku kadry kierowniczej. Z drugiej strony jednak sytuacja gmin, na terenie których znajdują się miasta także uwidacznia pewne cechy i zjawiska właściwe miastom na prawach powiatu.
Funkcjonowanie wojewódzkich wydziałów oświaty, zarówno ze względu na charakter wykonywanych działań, jak i strukturę urzędu marszałkowskiego, znacząco różni się od funkcjonowania pozostałych samorządów. Zadania, jakie leżą w obowiązkach pracowników, mają przede wszystkim szerszy charakter aniżeli te wykonywane w innych JST. Dodatkowo duża liczba zatrudnianych pracowników w urzędach marszałkowskich wymusza na kadrze kierowniczej wprowadzanie zdecydowanie bardziej ustrukturyzowanego sposobu zarządzania zasobami ludzkimi, zbliżonego do tych funkcjonujących w dużych firmach. Taki sposób działania dotyczy również procesu rekrutacyjnego, oceny pracowników, systemu zarządzania szkoleniami - w tym typie samorządów przybiera on najbardziej sformalizowaną i rozwiniętą formę. Przejrzysty podział obowiązków pozwala też określić profile kompetencyjne dla osób zatrudnionych na poszczególnych stanowiskach. Dany pracownik nie musi zatem posiadać wsz
